Een heerlijke dag met verschillende emoties

Grand-Fort-Philippe – Cap Blanc Nez 50 km

De dag beginnen met een zonnetje maakt ons vrolijk. Droge tent inpakken, ontbijten in het zonnetje, het zijn de kleine dingen die het doen. We fietsen eerst door een natuurgebied en al na 2 km moeten we dus even van de fiets om in een schuilhut naar de vogels te kijken. Er zit o.a. een meeuwenkolonie en die maken veel lawaai(zie video). Een paar kilometer verder is er nog zo’n uitkijkpunt, maar daar is de natuur wat rustiger. De route is mooi over rustige landweggetjes. Voor Calais komen we langs het vliegveld. We hadden al heel lang een ‘witte boog’ in het vizier. Dit blijkt als we dichterbij zijn een heuse zeppelin te zijn en we hebben ook nog eens het geluk dat hij juist nu gaat opstijgen(zie video). Een bijzonder gezicht. Als we de buitenwijken van Calais door zijn komen we bij de Notre Dame van Calais. Deze kerk is in 1214 gebouwd. Tijdens de oorlog is Calais zeer zwaar gebombardeerd. Ook deze kerk was zwaar beschadigd, maar gelijk na de oorlog in 1945 is men begonnen met de restauratie. Pas in 2013 was de restauratie helemaal afgerond. Aan de voet van de kerk ontmoeten wij collega fietser uit Italië Pietro. We raken aan de praat en delen onze koffie en koffiekoek met hem. Dat maakt al snel de tong los.  Pietro fietst la Francigena: de oudste pelgrimsroute naar Rome. Hij begeleid een aantal wandelaars om ze te filmen. We zijn getuige van een opname. https://m.youtube.com/watch?v=1DLs19d5Jd4 Ook onze fietsen trekken zijn belangstelling met de voor hem bijzonder Pinion naaf. Op zijn vraag waar wij naar toe gaan antwoorden we natuurlijk ‘Nowhere”. Dat vindt hij prachtig. Ooit hoopt hij ook zoveel tijd te hebben. Al met al verkletsen we bijna een uur en dan wordt het tijd om verder te reizen. Aan de ander kant van Calais komen we in een andere emotie. We herinneren ons nog de opvangkampen van twee jaar terug rond de ingang van de tunnel. Die zijn verdwenen, maar langs het pad wat wij fietsen wonen nog honderden vluchtelingen tussen de bosjes en op de grond. Allemaal jonge mannen die hopen op een beter leven in Engeland. Wij worden er een beetje triest van. We hebben net koffie en koek gedeeld met een Italiaan en deze mensen moeten het zelf redden…. Het maakt een troosteloze indruk. Helaas hebben wij de oplossing ook niet in de fietstas. Dan komen we bij Sangatte, een mooi klein badplaatsje, waar we de lunch genieten met prachtig uitzicht op zee. We kunnen de krijtrotsen van Engeland zien liggen. Het laatste stuk van onze route gaat over het hoogste punt van Cap Blanc Nez. Het is meer een mountainbike route, maar wel erg mooi. Op de camping krijgen we een prachtige plek met uitzicht op zee. De campingbaas maait ons plekje eerst nog even. Wat een service! Als de tent staat gaan we naar de zee en genieten van de mooie krijtrotsen en het rustgevende geluid van de golven. We zien zo’n 50 meter uit de kust een paar keer een zeehond zijn kop nieuwsgierig boven het water uitsteken. Bij de ingang van de camping zit een leuk restaurantje en daar bespreken we een tafeltje voor het diner. En wat moet je in deze tijd eten aan de kust in Frankrijk? Moules-frites natuurlijk! Een lekker koud wit wijntje erbij maakt een mooi einde aan deze heerlijke dag.