Het was weer genieten vandaag.

We hebben gisteren besloten vandaag verder te fietsen. De camping gaf geen aanleiding te willen blijven. Na 6 kilometer mogen we beginnen aan de 11 kilometer lange klim naar Col de Parmarella. Het is een mooie maar taaie klim, maar met twee keer rusten onderweg zijn we na een uur en drie kwartier boven en daar worden we onthaalt met een prachtig uitzicht over de Golfe di Focioara. We hebben de afgelopen dagen al grijze, witte en gele rotsen gehad, maar nu zijn de rotsen roodgekleurd. Het is werkelijk supermooi en we weten niet waar we kijken moeten. De rotsen langs dit deel van de route zijn ook vrij stijl. Rechts de zee, links steile bergen. Op de top drinken we uitgebreid koffie en er komt van de andere kant een gezinnetje met drie kinderen van 1, 4 en 6 jaar boven op de fiets. Weliswaar elektrisch, maar toch! We raken een tijdje aan de praat. Ze zijn aan het laatste stukje bezig. Onderaan de afdaling staat hun auto en dan gaan ze terug naar de boot. Wij beseffen ons weer eens hoe luxe het is dat wij kunnen gaan en staan waar we willen en niet op een bepaalde tijd terug hoeven te zijn. Nu fietsen we de Corniche verder richting Porto. Naar mate we Porto naderen worden de rotsen roder en steiler. Wat een prachtig gezicht. Vlak voor Porto mogen we nog een keer klimmen en wordt de weg heel smal en worstelt zich langs de berg. In Porto gaan we op de gemeente camping staan. Laten we het er op houden dat die erg eenvoudig is. Maar hij is het dichtst bij Porto en de zee en dat is als je op de fiets bent een belangrijke factor. We vermaken ons ’s middags bij de mooie baai en we besluiten, ondanks het niveau van de camping, morgen hier te blijven. Het strand en de baai zijn te uniek om niet wat langer van te genieten.